gru
23
System mający na celu ukaranie osób niestosujących się do orzeczenia sądu poprzez utrudnianie a nawet uniemożliwianie kontaktów z dzieckiem, funkcjonuje od niedawna w polskim prawie. Ustawodawca uregulował postępowanie mające na celu egzekucję kontaktów w dwóch odrębnych etapach. Przedmiotem pierwszego jest określenie wysokości kary, w drugim natomiast następuje nakazanie zapłaty tej kary, gdy rodzic w dalszym ciągu nie respektuje orzeczenia sądu lub ugody. Etap pierwszy inicjuje złożenie wniosku o zagrożenie nakazaniem zapłaty. Zakończeniem pierwszego etapu postępowania jest postanowienie sądu o zagrożeniu rodzicowi utrudniającemu kontakty, nakazaniem zapłaty na rzecz osoby uprawnionej do kontaktu z dzieckiem, oznaczonej sumy pieniężnej za każde naruszenie obowiązku wydawania dziecka na kontakt. Istotną różnicą w stosunku do dotychczasowych uregulowań jest fakt, iż zagrożenie orzeczenia zapłaty może zostać wydane zarówno w stosunku do rodzica, pod którego opieką dziecko przebywa, jak również w stosunku do rodzica uprawnionego do kontaktu a także tego, któremu kontaktu zakazano.
Do drugiego etapu postępowania dochodzi jeśli osoba, której sąd zagroził nakazaniem zapłaty ustalonej kary, nadal nie wypełnia swego obowiązku. Wówczas sąd na skutek złożonego wniosku nakaże zapłatę kary w wysokości odpowiadającej ilości naruszeń, jakich dopuścił się rodzic, u którego dziecko stale przebywa. Jeżeli wniosek zawiera wskazanie kilku naruszeń objętych zagrożeniem zapłaty ustalonej kary, sąd wydaje postanowienie, w którym zobowiązuje do zapłaty kwoty wynikającej z iloczynu naruszeń i kwoty wskazanej w uprzednim postanowieniu o zagrożeniu. Prawomocne postanowienie sądu nie wymaga nadania klauzuli wykonalności, zatem ostatnim krokiem po uprawomocnieniu się postanowienia sądu jest zwrócenie się do komornika w celu egzekucji.
Przeczytaj na naszym blogu – Zwrot wydatków dla rodzica za przygotowanie się do kontaktu z dzieckiem, który się nie odbył
